Edepli

Yalnız kalmanın da bir onuru vardır ama ben pek bunu taşıyamıyorum. Hani resmen kendime eziyet ediyorum oturduğum yerde. "Beni kimseeee sevmiyooor." diye bir türkü tutmuş değilim de iş biraz ona gidecek diye kokuyorum. Kendimi öyle görmek istemem yani çünkü insan kendini dövemez. Öyle tipleri görünce çoğunlukla onlara sözlü ya da fiziksel şiddet uyguluyorum (!) ve evet sebebi var, zira öyle insanlar çevrelerindekilerin ruh sağlığını bozarlar. bir aralar bizim bölümde çevremizde dolaşan ve benim "Radyoaktif" dediğim bir şahıs gibi. Salakça, cidden... Bu yüzden endişeleniyorum, beni dövecek kimse yok. Ben döverim diyen biri çıkabilir o yüzden baştan söyleyeyim, beni azarlamasına izin vereceğim kimse yok çevremde. Öyle çıkıp, "Ay valla ben döverim." diye Nebahat teyze tepkisi veren olursa, yer ağzına şamarı. Üff, çirkefleşmeyi özledim.

Yemek yiyelim derim ben bir ara ;)
Krep yaparım size...
Yalnızlıktan dediklerime bak sen.